In het sculptuurblog staan artikelen gebaseerd op een enkel kunstwerk.
- Gegevens
- Gegevens
De vraag ‘Wat is het’ wordt bij elke sculptuur telkens opnieuw gesteld. De titel van André Voltens beeld H-Balken benoemt precies wat het is: een verzameling stalen balken met een H-vorm. De titel doet geen enkele voorstel of er ook nog sprake is van een andere inhoud, een ander onderwerp, een boodschap of verborgen betekenissen.
- Gegevens
- Gegevens
Techniek
De vraag naar de invloed van techniek is al zo oud als de mens. Zonder techniek geen verzamelen, geen jagen, geen bouwen, geen cultuur. Altijd is er angst voor techniek: dat techniek ‘iets gaat doen met ons’. Maar de mens is altijd zelf de bestuurder van de techniek.
Giettechniek bracht zowel het zwaard als de ploegschaar voort. Techniek ontwikkelde het schrift, de computer, de geheimtaal en de ontcijfermachines. De drone voor oorlogsmissies en de quadcopter voor gewascontrole.
- Gegevens
- Gegevens
- Gegevens
- Gegevens
Met alle respect leen ik nu een deel van een tekst die ik vond op internet en die me intrigreert als het om waarnemen gaat:
- Gegevens
1) Er zijn dingen
2) Er zijn woorden voor, of niet.
Hoe komen de dingen aan hun woorden? Wij gebruiken titels, omschrijvingen en rubrieken. Of: waarom heet een paal een paal en een knaak een knaak? En is ‘paal’ een titel of een rubriek? Ik weet het niet want ik ben geen taalkundige.
Neem het beeldhouwwerk van André Volten op het Frederiksplein in Amsterdam, voor de Nederlandse Bank: Deze sculptuur heet:
“Monument voor A. Winkler Prins”
Op een bordje er bij staat: ‘door André Volten, 1970
Ter herinnering aan Anthony Winkler Prins 1817 / 1908, grondlegger van de Nederlandse encyclopedie. Aangeboden aan de stad Amsterdam door uitgeverij Elsevier op 9 oktober 1970 ter gelegenheid van honderd jaar Winkler Prins encyclopedieën’.
- Gegevens
Tekst en Uitleg
De opstellingen getuigen van een groot gevoel voor ruimte en monumentaliteit. In het Stedelijk Museum zijn de ruimtes benauwend door hun afgesloten ligging binnen het gebouw, hun grote hoogte en kleine oppervlak. In De Appel zijn de ruimtes verruimend, door hun aaneenschakeling, de menselijke verhoudingen tussen de hoogte en diepte, en het overal toetredende buitenlicht. Beide instellingen vragen dus om een andere behandeling en daarin slaagt Saskia wonderwel. Waarbij De Appel vooral openheid voorop staat, tegenover geslotenheid in het museum. Letterlijk: presentatieruimte tegenover depot.
- Gegevens
Voorwerpen (dingen)
Als gezegd bevinden zich in dit barokke interieur van De Appel, dat door Saskia Noor van Imhoff is teruggebracht tot de stijlkenmerken eenheid, licht en maat, voorwerpen van verschillende klassen.
Soms toont Saskia iets dat een kunstwerk zou kunnen zijn. Bijvoorbeeld het portret van een man, wiens naam of een rol niet vermeld wordt.
- Gegevens
Ruimte
Het werk van Saskia Noor van-Imhoff (1982) in het Stedelijk Museum van Amsterdam en in presentatie-Centrum De Appel gaat over ruimte. Alle gepubliceerde teksten noemen haar werk archeologie, de archeologie van het museum als bewaarplaats, maar dat is niet te zien. Dat is afgeluisterd van de kunstenares. Kritiekloos opgepend.
- Gegevens
Too Much
Het eerste wat opvalt, is het materiaal. Karton, MDF, Zink, autolak, verf, kitsch, glanspapier, aluminiumfolie. We zijn op de eerste verdieping van het Stedelijk Museum in Amsterdam, in de voormalige ‘erezaal’ van de oudbouw. Hier begint volgens de aanwijzingen de overzichtstentoonstelling van Isa Genzken.
Het materiaal doet terugdenken aan de bloeitijd van de assemblages, in de jaren zestig van de vorige eeuw. Goedkope wegwerpartikelen, glimmend en kleurig verpakt, dingen uit de massa-consumptiefabrieken. Maar opvallend genoeg is dat niet waarmee haar oeuvre begint, maar waar het 50 jaar later mee eindigt. Ze begint als serieuze beeldhouwstudent met klei, steen en hout, met vormexperimenten en begrippen als schaal, gewicht, evenwicht, ruimte. In deze tentoonstelling is de chronologie verlaten, belangrijke veranderingen in haar oeuvre zijn door elkaar geplaatst, alsof het nieuwste al in het oudste aanwezig was, en het oudste in het nieuwste terugkeert. Typische samenstellersblik van kenners, verwarrend voor nieuwelingen.
- Gegevens
Opbouwwerker van de Natuur
Onder een plexiglazen kap ligt een giftige blauwgroene wortelstronk te glanzen in het kunstlicht. Glimlichtjes schitteren op de gladde, onnatuurlijk harde verf. Over het hele gestel, over de takken die er uit omhoog steken, over de knoesten die er in verscholen liggen, ligt hetzelfde, meest turkoois frisse groen, zoals je dat nergens in de natuur kunt vinden.
Zo nadrukkelijk turquoise dat het wel koraal onder water lijkt.