 |
|
Een bos omdat ze uit de grond schieten zonder sokkel. De onderzijden als verwarde wortels door elkaar heen in de grond gezet, zodat niet meer de herkomst van elke staaf bespeurbaar is. De bodem glooit en de driepoten hellen mee. Zo doen ze net alsof zie hier uit de ongelijke bodem gegroeid zijn. |
| |
|
|
 |
|
Bovenin wordt elke driepoot samengehouden door een ringetje. Al die samengebonden pieken verheffen zich apart in de lucht terwijl hun onderzijden in verwarring door elkaar heen staan. Dat richt de blik omhoog, naar de oplossingen uit de chaos. |
| |
|
|
|
|
Een bos omdat de driepoten bovenaan een natuurgebied staan. Omdat hun voeten in de grond staan. Omdat de blik een open plek zoekt, doorheen de stavenmassa, op zoek naar licht. Omdat het groen van de mossige bodem en het lage stuikgewas erachter bezit neemt van ruimte binnen de sculptuur. |
| |
|
|
 |
|
Een sculptuur die bestaat uit ijle, trillende, aluminium staven die het licht vangen en weerkaatsen op onvermoede plekken. Die de lucht doorboren en de ruimte binden. Voor de mens ondoordringbaar, behalve met zijn ogen. |
| |
|
|
|
|
Driepoten die de ruimte geweld aandoen en de ruimte versnijden waar ze elkaar kruisen. In alle richtingen opgericht, maar nooit rechtop. Door elkaar gewaaid riet van aluminium dat licht en lucht en landschap versplintert. De ijle tijdelijkheid van de menselijke ingreep in een oeroude omgeving. Een spoor van aanwezigheid nagelaten. |
| |
|
|
| |
|
Een verwarde, verwarrende, scherpe sculptuur die onverwacht leidt tot poëtische bezinning. We gaan er elkaar nog over spreken, daar ! |
Abonneren
Rapporteer
Mijn reacties