Beaufort03

Dit ijzeren juweel met overal perfecte verhoudingen: zuivere vierkanten en gelijkzijdige driehoeken, als een soort uittreksel van de gulden snede, lijkt heel klein op het strand, en toont zijn ware afmetingen pas als je ernaast staat. Het is een octaeder zoals MC Escher die graag zou hebben gezien.

Bij deze rijk beschilderde, strakke rechthoekige container hadden we veel fantasie nodig: wat doet zo'n gesloten onherbergzame vorm hier op het strand en vanwaar al die vrolijke opgespoten kleuren? Waarom zijn het horizontale banen en wat doet het zwart rond de hoeken? 

Natuurlijk namen we plaats in deze architektuur van Niek Kemps en we bespraken mogelijke toepassingen. De opbouw in diverse modules maakt heel wat meer opstellingen mogelijk dan de hier getoonde. Het dubbele gaas werkt zo zichtbelemmerend dat je vanuit het centrum iemand op de tweede rij al niet meer herkent.

Houseago, die deze godenzoon schiep, was al favoriet bij ons op Sonsbeek afgelopen jaar. Ook dit beeld overtuigde ons onmiddellijk, doordat het in al zijn platheden zoveel plastiek suggereerde en de ruimte om zich heen met ontzag wist te vullen. We draalden er lang omheen, na de romantische oversteek met het kleine veerbootje gemaakt te hebben. Die veerboot droeg bij tot de associaties over de Griekse godenwereld en de Hellespont, en deed ons denken aan de Styx. Het aandoenlijke beeld echter keek onverstoorbaar uit over de havenmond, langs de pallisaden.

Detail van het hoofd gefotografeerd aan de voorzijde. Duidelijk is de plastiek te zien van haren, baard en neus terwijl de open ogen het beeld een enigszins nadenkende, en misschien treurende blik verlenen. Is het Odysseus zelf of zijn zoon die aan de zeekant op hem wacht?

Nog net zichtbaar, rechts op de foto op de schouder, de pen waarlangs de linkerarm kan bewegen.

Ook deze 'figuratief' werd langzaamaan een lieveling van ons, naarmate we er langer over spraken, geholpen door de zon die precies op het juiste moment prachtige lichtval verzorgde. Ik kan er niet aan ontkomen dat hij gelijkenis vertoont met schilderijen waarop Christoffel is afgebeeld, die steeds zwaarder gebukt gaat onder het gewicht van Christus. Misschien ietwat ruim geïnter-preteerd, maar de titel 'fishermans friend' wijst mij toch naar deze mens die vriend werd van vissers die hij verzamelde aan de oever van het meer.

Mathematisch opgesteld staan de masten waar Daniel Buren zijn windzakken aan bevestigde. In rijen in het gelid, op elke hoek van een vierkant grondplan een paal, zodat je, als je op het hart van de diagonalen gaat staan, een rij voor je hebt, en een rij opzij.

Vanzelfsprekend nieuwsgierig naar deze rare strandhutten die nergens opgeschilderd, als witte bunkertjes, commentaar leveren op de muur van appartementen achter hen langs de boulevard.

Vijftig meter vanaf dit concentratiekamp voor speelgoed zat een oma met haar kleindochter dat met een schepje in het zand speelde. Toen ik de foto nam legde oma haar hoofd achterover tegen het duin en sloot haar ogen.

Zo mooi weer was het toen, dat de zon een onverdroten lichtspel speelde in het inwendige van Wilders koepel. Indrukwekkend van formaat, eenvoud en helderheid van concept. Geen spijker, bout of verbinding te zien.

En vooruit, zoals ik vorige week al schreef, het wordt vast en zeker goed van eten en drinken, want de belgen weten wel wat lekker is: mosselen, croques, salades en altijd frieten, met een goed glas wijn. Dan kunnen we er smiddags weer tegen.