Lee Ufan in de tuinen van het RMA (2) Samen 'zijn'

Keien kunnen niet knuffelen. Ze kunnen wel leunen tegen elkaar. Of naar elkaar, want het is niet helemaal duidelijk of deze twee elkaar wel echt raken. De linker leunt iets meer naar de rechter, die steunt, of klaar staat om steun te verlenen. Leunen is altijd een activiteit van twee, steunen en gesteund worden, je samen voelen, samen zijn.

Als bij oude mensen is hun kleur vergrijsd. Er is nog samengeperst blad en groen in hen herkenbaar, zoals in de haag op de achtergrond, geplet en samengebald tot donkere spikkels. De haag is duizenden blaadjes, de steen ontelbaar blad en tak en twijg en groendiertjes -in kalk. Kalk is zozeer gebald dat vegetatie en fossielen niet meer herkenbaar zijn, alles wat ooit onderscheiden natuur was, is nu één.

Sereen. Vrede met het natuurlijke verloop van het leven. Weer opgenomen in het niet-kenbare geheel, de eeuwige chaos. Het gekwebbel in de stoeltjes rond het perk ebt weg. Bewust zijn wordt zij twee samen, de warmte van de zon, de koelte van de nazomer, splinter in het universum, rust. Vrede is een vorm van liefde. Een knuffel, een kus.

Deze keien zijn bijzonder. Hun vorm spreekt. De rechter neigt naar de ander maar geeft niet helemaal toe aan de druk, die de linker met zijn volle gewicht, - hij (denk ik) lijkt iets zwaarder -, op haar (wie weet?) uitoefent. Keien zijn gezocht, gevonden, bij elkaar gebracht en niet gekneed, gegoten of gehakt, door de kunstenaar. Ze zijn puur natuur.

Misschien zijn zij hermafrodiet, zowel man als vrouw, als de beroemde sculptuur uit het Louvre. In de natuur doen hermafrodieten ook aan de liefde.

Gelukkig is er een tekening, eigenhandig door de kunstenaar gemaakt. Wij hebben het niet kunnen zien, maar ergens in de vervlogen tijd zijn de twee keien, vanuit het midden van hun cirkel, opgeschoven naar de rand. En precies boven de overlapping van de kettingen, de overlapping die te klein is om elk van hen in zijn of haar of hun geheel toe te laten, precies daarboven raken hun snuiten elkaar echt. Ze zijn twee keien, zoals twee mensen twee mensen zijn, L, H, B, T, Q of anderszins, er is geen probleem. Dat wordt duidelijk in een andere tekening van Lee:

Op de tekening dezelfde twee stenen, dezelfde stalen cirkels en een lichtbron in het midden, tussen de stenen in, precies boven de overlap. Linksboven in het handschrift van de Lee Ufan: “Relatum – Dialogue”. Rechts boven staat: ekstasis light 20W. De lamp tussen hen in verlicht hun aanzichten en werpt hun schaduw ruggelings naar buiten.

Ook deze dialoog is een ontmoeting, een rendez-vous dat kan uitlopen op een kus of een knuffel. Maar eerst moeten de stenen de oversteek nog maken door de cirkels heen.

Er is een mooie tekst van Lee die veel zegt over zijn werk, op de website van Kukje Gallery in Seoul. (**)  Ik geef hem hieronder weer:

In het moderne tijdperk kunnen we niet functioneren, omdat de wereld wordt achtervolgd door de spoken van God', 'de mens' en nu 'informatie'.

Deze spoken omhullen de hele wereld; het hele universum. De virtuele werkelijkheid kan niet fysiek worden gemaakt. Het is onbereikbaar en lijkt te worden gezien, maar is eigenlijk een gesloten wereld zonder substantie of buitenkant.

De mensheid moet geregenereerd worden als één entiteit die in wisselwerking staat met het externe, voorbij de geest van de   egocentrische 'mens', zodat de ontmoeting met dat wat buiten ons is het belangrijkst wordt.

Mijn werk is uiterst eenvoudig maar heeft een unieke lichamelijkheid. Het is noch object noch informatie. Het fungeert eerder als een tussenpersoon, een open poort, waardoor je beide kanten kunt zien.

Kortom, mijn werk is een plek om jezelf en anderen te ontmoeten, zowel het interne als het externe; het suggereert een nieuwe realiteit.

– Lee Ufan (***)

Bronnen

*
https://ocula.com/art-galleries/kukje-gallery/
artworks/lee-ufan/drawing-for-relatum-the-kiss/

** https://static.frieze.com/files/event/press
[KukjeGallery] Lee Ufan Solo Exhibition ‘Le Ufan.pdf

***
Lee Ufan, Space Lee Ufan (Busan Museum of Art, 2015), 14.

Alle foto’s, tenzij anders vermeld, © Mandarte.

In the modern era we cannot function, as the world is haunted by the specters of 'God,’ 'Man,’ and now ‘Information.’ These ghosts shroud the whole world; the entireuniverse. Virtual reality cannot be made physical. It is unreachable and looks to be seen but is actually a closed world without substance or exterior. Humanity must beregenerated as one entity interacting with the external, moving beyond the ghost of the self-centered 'human,’ so that to encounter that which is beyond us becomes most important. My work is extremely simple but has a unique physicality. It is neither object nor information. Rather it acts as an intermediary, an open gate, through which to see both sides. In short, my work is a place to encounter oneself and others, both the internal and the external; suggesting a new reality.

– Lee Ufan (***)