Laura Lima in het Bonnefanten, Maastricht

Laura Lima Bonnefantenatelier 2014 detailHet werk aan de kledingstukken is nauwkeurig en wordt uitgevoerd volgens een van tevoren vastgesteld ontwerp. De kleermakers maken maatpakken voor schilderijen. De werken die aldus tot stand komen, worden als portretten in de aangrenzende zalen geïnstalleerd.”

Jaime 2014 Laura Lima

Onderweg erheen zag je al een paar schilderij-achtige dingen aan de muur hangen, spieramen waar omheen textiel is gespannen of waar lappen aan zijn opgehangen.
Nog meer zaaltekst: “deze installatie behoort tot een reeks van werken waarin Laura Lima probeert in te grijpen in de ‘huid’ of de oppervlakte van de wereld zoals we die om ons heen zien. Een nieuwe buitenkant zoals hier in de vorm van een maatpak, kan in haar visie een ander perspectief op de samenleving tot stand brengen. Een nieuw maatpak voor een schilderij wordt zo een nieuw maatpak voor ons venster op de wereld”.

Mooie zinnen. Maar er wordt helemaal niet ingegrepen in de huid en ook niet in de oppervlakte van de wereld. Dat een maatpak ons aanzien verandert weet ik wel, maar ik zie hier geen maatpakken voor schilderijen, laat staan een perspectief op de samenleving. Een mooi vergulde, sierlijk gekrulde lijst, is een maatpak voor een schilderij. Feitelijk zie ik hier helemaal geen maatpakken. Dat kan natuurlijk komen omdat ik de ontwerpen in het atelier niet goed hebben bestudeerd. In de recensie staat: ‘zij (Laura Lima) is niet zo van betekenis geven, maar vooral van openmaken’. Prima, maar wat maakt zij nu open, eigenlijk’? Wie kan mij uitleggen wat hier meer gedaan wordt aan openmaken dan aan betekenis geven. Eigenlijk doen deze ingenaaide spieramen me erg denken aan die ideetjes die je al kent van de middelbare school en die de kinderen dan mochten uitproberen van de lerares ‘textiele werkvormen’. “Jee, ik weet wat, we halen de doeken van de spieramen af en bekleden ze met textiel…” 
Laura Lima is vast en zeker niet voor niets genomineerd voor een prestigieuze prijs, maar wat er aan schort is misschien niet wat zij maakt, maar wie het vertaalt in voor mij begrijpelijke termen. Er is een speciaal krantje uitgegeven bij deze tentoonstelling en die heet ‘Laura Lima BACA 2014’. BACA  2014 is de  Bonnefanten Award for Contemporary Art, die Laura heeft gewonnen. Ondanks de vaardig geschreven artikelen kom ik er geen snars verder mee. Ze gaan namelijk niet over het werk maar over Laura. Vooral over wat Laura zelf zegt over haar werk: “ik maak kleding voor mensen, nu moet ik kostuums maken voor lijsten”. Op de vraag ‘waarom’, komt geen antwoord.

Dopada 1997 2006 Laura Lima

De reden waarom ik er hierover schrijf, is dat het werk zich beweegt op het grensvlak met sculptuur, door haar nadruk op vorm en materiaal. In de tentoonstelling neemt het sculpturale karakter toe, bijvoorbeeld in de installatie Dopada. De tentoonstellingskrant: “In Dopada ligt een vrouw op de grond te slapen, haar hoofd gehuld in een gebreid ornament dat is verbonden met de wanden van de tentoonstellingsruimte”.  Ik zie: een slapende vrouw ligt in een lang, wit gewaad dat ver tot onder haar voeten reikt. Haar lange haar gaat over in een bruine, gehaakte slurf die aan de muur vast is gespijkerd. Zo lijkt het, alsof zich dat wat zich in de muur bevindt, door de vrouw heen kan stromen, naar buiten toe, aan de onderkant haar maagdelijke gewaad uit. Of misschien – andersom gericht - voedt zij blank en onschuldig, door de bruine streng de muur. Wie zal het zeggen? Hoe dichtbij is hier het idee ‘navelstreng’ of verdovende middelen (dopada) en wat heeft deze installatie te betekenen? Sneeuwwitje? Moet ik soms ophouden betekenis te zoeken, en me alleen laten beroeren door de vorm van het werk? Het lukt me niet er in te komen.

 Rietveld rolstoel 2014 Laura LimaOok het grappige idee, dat Laura op alle verdiepingen een beroemde designstoel heeft gemonteerd als rolstoel, komt niet veel verder bij me. Hoewel Niek Hendrix (Lost Painters) en Sascia Vos (Mister Motley) onverdeeld positief zijn over deze tentoonstelling, (heel vaak ben ik blij met hun commentaar), ben ik het niet eens met zinnen als: “maar met haar werk brengt ze veranderingen teweeg waardoor nieuwe betekenissen worden gevonden en andere standpunten kunnen worden ingenomen. Het levert vaak vervreemding op waardoor je opnieuw of anders gaat kijken”.
Verandering, nieuwe betekenis, ander standpunt, vervreemding, het is te veel eer voor dit werk. Een ‘zoektocht door de kunstgeschiedenis met leuke ideetjes’ is beter op zijn plaats. Daarbij zie ik niet de invloed van Zuid-Amerika die door het Bonnefanten zo wordt toegejuicht: Laura Lima laat zich vooral beïnvloeden door de westerse, Europese kunst.
Nee, als het aan mij had gelegen, was de BACA 2014 naar Matthew Monahan gegaan, maar daarover een andere keer meer.