Krachtplastiek in het Kruithuis

Kruithuis Jeroen openingswoord

Indien u de hele tekst wilt lezen die ik heb uitgesproken,  waarin ik tevens een beknopt overzicht heb opgenomen van de tentoonstelling, klik dan op de foto hiernaast. Er opent dan een PDF die u kunt afdrukken en rustig na kunt lezen.

(hier volgt een fragment van mijn lezing)
Krachtplastiek in het Kruithuis

Dames en heren, de Nederlandse Kring van Beeldhouwers heeft mij uitgenodigd om vandaag een openingswoord te spreken bij de opening van deze tentoonstelling.
   
Mijn bemoeienis
Allereerst zal ik u iets vertellen over mijn bemoeienis met de Nederlandse Kring. Een jaar of vier geleden werd ik gevraagd, door het toenmalig aantredende bestuur, om een lezing te houden ter gelegenheid van hun aanstelling. Ik vond dat een mooie uitdaging en ik maakte een lezing met de titel Nederland-Beeldhouwland. In die lezing toonde ik historisch aan, hoe Nederland vanaf het einde van de 19e eeuw tot de dag van vandaag is uitgegroeid tot een fantastisch beeldhouwland. Overal waar wij ons in het land bevinden, ontmoeten wij openbare sculptuur. Beeldhouwkunst heeft zich definitief een plek veroverd in onze maatschappij
   
Beeldhouwkunst
Op de uitnodiging voor deze tentoonstelling schrijft Kitty Zijlmans, hoogleraar kunstgeschiedenis van de nieuwste tijd, een voorwoord voor de performance die we zo dadelijk zullen gaan zien. (zie omslagfoto)
Haar laatste zin is "wat achterblijft na deze actie is een waarachtig stilleven". Hier krijgen wij onmiddellijk te maken met een van de belangrijkste vragen die in de Kring besproken zou kunnen worden. Niet: is de actie van Guus Koenraads kunst, maar: is de actie van Koenraads beeldhouwkunst en nog scherper: is het waarachtige stilleven dat Koenraads achterlaat een product van beeldhouwkunst? Het zou mij niet verbazen, als deze vragen ook bij Guus Koenraads zelf spelen, en het zou wel eens zeer gepast  kunnen zijn jegens hem om deze vragen openlijk met elkaar te discussiëren. Want wat is er zinniger dan werkelijk werk de theoretische vraagstelling te laten aanscherpen? Als Koenraads de moed heeft zich hier bloot te geven, getuigt het in ieder geval van meer respect om zulke vragen te stellen en met elkaar te bespreken, dan om zwijgzaam huiswaarts te keren, en de kunstenaar na zijn actie met lege handen achter te laten.
 
Uitspraak  
Ook al lijkt het voorbarig wanneer ik er nu al iets over zeg, nu de performance nog moet worden uitgevoerd, maar ik wil er toch iets over kwijt. Ik beschouw het feit dat deze tentoonstelling zo dadelijk wordt geopend met een performance als een uitspraak van de Nederlandse Kring van beeldhouwers. Het statement dat zij hiermee afgeven luidt:
“Wij, Nederlandse Kring van Beeldhouwers, zijn niet bang voor vernieuwing, en wij willen beeldhouwkunst inbrengen in het uitgebreide gebied van de kunsten. Als een performance betekent, dat beeldhouwwerk zich verbindt met andere segmenten van de kunst, en als dat de nieuwe manier is waarin beeldhouwkunst haar inspiratie vindt, dan zijn wij daarvoor in.”
 
Onmiddellijk na de performance kunnen wij ons hier in het Kruithuis begeven tussen voorwerpen van andere aard: over het algemeen staan ze stil, zijn ze van tevoren klaargemaakt en vervolgens hier opgesteld en hebben hun eigen uitwerking op de ruimte en onze beleving. Daar ben ik blij om want het is volgens mij absoluut noodzakelijk om driedimensionale voorwerpen van beeldhouwkunst te blijven maken.

Vaklui. Geen één uitgezonderd. Krachtpatsers in de ruimte. Mannen én vrouwen. Onafhankelijk en gelijkwaardig. Dat zijn de termen die in mij opkomen als ik zaal na zaal doorloop, in het Kruithuis in Den Bosch. Een tentoonstelling die 16 leden van de Nederlandse Kring van Beeldhouwers presenteert. Bescheidenheid siert.  Elk beeld vraagt om nauwkeurig kijken en roept vanzelf een eigen gedachtestroom op. Typisch Nederlands werk, niet dikdoenerig, niet uitbundig, ingetogen. Geconcentreerd.

Krths guus1log