En tegelijkertijd herinnert het aan een van Zeemans beelden in de openbare ruimte, op het Emmaplein in Amsterdam, waar het zonder verdere vermelding op het gras staat. In dat beeld gaat het om de blik, de blikopening en de blikrichting, in feite hoe we waarnemen, en hoe we waar kunnen nemen.
Dat thema van waarnemen, en hoe dat in zijn werk gaat, en hoe dat misleid kan worden, maar ook hoe dat zichtbaar gemaakt kan worden, zie je vaker in zijn oeuvre. Het kunstwerk dat hij nu aan mij voorstelt, alweer ‘onder voorbehoud’, maar misschien is het wel geschikt voor ‘Leiden’, is een betonnen vorm, die ontstaat door in de hiernaast afgebeelde mal strak plastic wanden te spannen, en daar beton tussen te gieten.
Als de mal wordt uiteengenomen ontstaat het resultaat van de bovenste foto. Een vorm die nog het meest doet denken aan een ster, maar in feite vormloos is, behalve dat dat niet kan, want een vorm, zelfs de meest vormloze, is toch een vorm. En daar zit precies de kneep. Waar je je ook bevindt ten opzichte van, of binnen in de vorm, wordt je misleid en tegelijk op je qui vive gebracht: pas op, de logica is er uit, je kunt maar het beste op je intuïtie vertrouwen.
Huberts website is nog 'under construction', maar er is veel te zien: http://www.hubertzeeman.nl/
Abonneren
Rapporteer
Mijn reacties