Beelhouwerscollectief ABK in Sypestein

 De uitnodiging zegt daarover: “wandelend door zeven tijdzones en langs twee tijdslijnen ervaart de bezoeker de kosmische ritmes van dag en jaar. Begin en einde, verleden, heden en toekomst krijgen gestalte in grotendeels speciaal voor deze tentoonstelling gemaakte beelden in een grote verscheidenheid aan vormen in hout of steen, in kunststof of metaal. Tijdens de expositie ontstaat een gezamenlijk beeld van zes kunstenaars van het beeldhouwers collectief.
Dit groeiende gezamenlijke beeld is het eerste beeld wat je passeert wanneer je aan de tentoonstelling begint. Toen ik de tentoonstelling bezocht was in dit gezamenlijke beeld van de zes kunstenaars al behoorlijk aan het groeien. Ik laat hierbij de foto zien die door het ABK wordt getoond en daarnaast de foto die ik tijdens mijn bezoek heb gemaakt. Zoals blijkt is er intussen een luidspreker aan toegevoegd, een mast met een zeil, een vogelhuisje en een Afrikaanse beeldje.

Het beeldhouwerscollectief ABK heeft een slimme uitvinding gedaan die zij Digitalogus noemen. Dat is een catalogus op CD-ROM die je in je computer kunt bekijken. Een buitengewoon goedkope en efficiënte manier om de tentoonstelling later thuis nog eens te bezoeken. Voor mij een welkome aanvulling omdat het weer tijdens mijn bezoek bar slecht was. Bovendien geeft het de mogelijkheid om de namen van kunstenaars nog eens terug te zien en te koppelen aan het beeld dat zij gemaakt hebben. Geen overbodige luxe omdat het maar liefst om 46 beeldhouwers gaat.
De tentoonstelling is goed opgezet. Er is een plattegrond van de tuinen beschikbaar waarop duidelijk de tijdzones zijn aangegeven en de plekken van de beelden. De tijdzones zelf luisteren naar enigszins etherische namen: er is een begin, een as der dagen, een as der jaren, beleving, controle, onvoltooid en tijdloos. Je gaat er als vanzelf van uit dat de beeldhouwers rekening hebben gehouden met deze termen toen ze hun beelden maakten. Bij sommige beelden is dat ook zeer duidelijk te herkennen aan de titels, bij andere minder. In feite gaat het om interpretaties van tijd die zo persoonlijk zijn als de beeldhouwers zelf. Wat evenzeer een inspiratiebron is geweest voor hun nieuwe beeld als het thema uit de tijdsbeelden is waarschijnlijk de ontwikkeling binnen hun eigen oeuvre.
Een tentoonstelling als deze wijkt af van het normale beeld dat je tegenkomt in galeries en commerciële beeldentuinen. De beelden dragen nadrukkelijk een experimenteel karakter en zijn kennelijk niet voor decoratie bedoeld. Er is in feite een andere verhouding binnen de driehoek vorm, inhoud en functie. Waar bij commerciële beelden de nadruk al gauw komt te liggen op de vorm, en de inhoud ondergeschikt raakt aan het “mooi zijn”, is dit bij deze beelden duidelijk niet het geval. De inhoud, of liever de associatie met het onderwerp, is verantwoordelijk voor de vorm en de vorm is bedoeld om de inhoud zo helder mogelijk over te brengen. Bovendien, en dat is belangrijk, presenteren deze beelden zich in een andere omgeving dan die van onze alledaagse werkelijkheid. Ze zijn met name bedoeld als kunst en niet als decoratie.
Als je zou willen spreken van opdracht, is in dit geval de opdracht aan de kunstenaar dus niet geweest: maak iets moois of maak iets moois voor mij, of maak iets moois voor in mijn tuin, maar: maak iets waar je uitspreekt hoe jij je verhoudt tot het thema tijd. Omdat deze beelden het resultaat zijn van een onderzoek dat de kunstenaar pleegt ten opzichte van zijn eigen ideeën, is het mogelijk voor ons als toeschouwer om getuige te zijn van de dialoog die zich in het beeld afspiegelt. De beelden hebben een open karakter. In deze fraaie, gecultiveerde tuinen, bieden zij een gelegenheid om op aangename wijze het thema tijd te overdenken. Het is zeer de moeite waard om de tentoonstelling te bezoeken die nog duurt tot een oktober van dit jaar.