De vorm heb ik uit de poster geknipt om niet te worden afgeleid door de letters. Daarbij heb ik er voor gekozen om de horizontale werking te benadrukken, door het liggende formaat te veranderen in een staand. De vorm strekt zich nu vooral uit in de breedte. Ze is gesloten op één zijde na. De opening wordt gevormd door twee halve cirkels, die niet op dezelfde wijze gekanteld staan. De linker is aan het beeld gelast, de rechter is onderdeel van de totale contour. Tegenover de twee halve cirkels, aan de bovenzijde zijn nogmaals cirkelsegmenten te herkennen. De linker is onderdeel van de totale contour, de rechter is aan het linkerdeel gelast. Links valt een geopende rechthoek te herkennen, die rechts gespiegeld wordt. Maar waar de blik ook rust, geen enkel segment of lijnstuk wordt precies herhaald of symmetrisch gespiegeld. Elk lijnstuk is anders. Hoe preciezer de ogen de zwarte lijnen volgen, des te meer valt op dat deze vorm zich onttrekt aan elke logica. En dat terwijl ze lijkt te bestaan uit telkens dezelfde vormen.
Dan zijn er ook nog twee aanhechtingen, korte lijnstukken die links en rechts tegen de contour aanstuiten. Zij suggereren dat de totale contour onderdeel is van een groter complex, dat zich buiten het tekenvel uitstrekt.
Is dit een bovenaanzicht? Een binnenruimte met een zwaar muurwerk eromheen? Als dit een plattegrond vormt van een ruimte, waartoe dienen dan al die ingewikkelde ronde en hoekige delen die ontstaan binnen - en buiten - de hier weer gegeven contour? Gaat het hier om één ruimte, of om drie, een linker en een rechter met een vage ruimte ertussen of om acht, een aparte ruimte tegen elk ander lijnstuk aan? Dat is hoe het zich althans voorlopig openbaart. Als een ruimte die we kunnen betreden en die zich, waar we ook gaan staan, telkens aan ons als een andere voordoet. Als veel ruimtes binnen een muur. Als weidsheden die zich onttrekken aan de normale rechthoekige woonarchitectuur. Als ruimtes in een ruimte die we zullen moeten verkennen. Niet door ze te zien, maar door ze te beleven.