 |
Tegenover de weerstand van de natuursteen ervaart hij hoe dit materiaal de grens verlegt, de grens vloeibaar maakt. Dit hoort bij een continu voortgezet zelfonderzoek, zoals blijkt uit het beeld hiernaast met als titel ‘selfprofessed’. Het is een enorm groot hoofd, ongeveer drie keer zo groot als een normale kop. De panty’s zijn in stukken aan elkaar genaaid en over elkaar heen gemonteerd. “Dat is de schilder in mij”, zegt hij, “die opbouw in kleurlagen”. De vormen die ingesnoerd opbollen en de pantyhuid onder spanning zetten zijn echter niet zomaar meerlagige kleurendragers: ze zijn verontrustend. Ze verwijzen naar sex en erotiek, naar het leven en de dood. Ze verhalen van iets onder deze huid, die hier en daar enig doorzicht geeft naar de lagen daaronder, maar uiteindelijk steeds doffer wordt en de ziel daaronder verborgen houdt.
|
|
 |
Er is een zachtheid in het spel die onder druk staat en de tastzin uitdaagt, omdat het oog als zintuig niet voldoende is. Tegelijk stellen ze zich weerspannig op tegenover je hand, door zich o zo kwetsbaar voor te doen. Buitengewoon lichamelijk zijn deze beelden en ongebreideld organisch spreken ze je aan: het gaat hier echt niet om kijken, maar om ervaren, beleven en deel nemen aan. |
(Bezoek vooral Claus-Pierre’s website: http://www.clauspierre.com/)