Dit beeld van Henk Visch, dat niet zo vaak te zien is, heeft de ereplaats gekregen in de tentoonstelling van het Stedelijk Museum in Kampen. Een hele zaal voor zichzelf alleen. En dat is een unieke buitenkans voor elke beeldhouwerliefhebber, want in het museum ontstaat regelmatig de gelegenheid om even helemaal alleen te zijn met het beeld.
Op de afbeelding hiernaast is het beeld door mij gefotografeerd in Amersfoort, in de Zonnehof tijdens een tentoonstelling in 2004. Daar was al duidelijk dat het veel ruimte nodig heeft. Nu in het Stedelijk Museum van Kampen staat het in een prachtige, heldere vierkante zaal, onder een wit gestuct plafond, uitgelicht door de grote ramen aan de straatkant. Ruimte en licht maken het overtuigend aanwezig.
De speelse landing doet je denken aan je jeugd, de hachelijke balans die een arm mist daagt je uit om het zo even te voelen, alsof je het nadoet. De iets naar beneden gerichte blik lijkt in zichzelf gekeerd en verwijst naar het eenzame moment van het landen, het moment waarop geen mens je kan helpen en je het helemaal zelf moet doen. Is er werkelijk niemand om je op te vangen?
Ondanks de onzekerheid, de onbalans, de massa die zich in de lucht verheft boven maar drie steunpunten op de vloer, is het beeld monumentaal. Majestueus op een wonderlijke manier, maakt het - zoals elk goed beeld doet - iets in je wakker, waarvan je niet vermoedde dat het zo belangrijk was. De noodzaak om als mens stevig op aarde te ankeren krijgt opeens extra gewicht, door het besef dat je op bepaalde momenten, net als het beeld, teruggeworpen bent op je onzekere zelf. De vaagheid van een onbestemd gevoel wordt enigszins luchtig en met humor opgewekt, en zet je tegelijk aan het denken. Je zou de tijd willen hebben om hier nog wat langer te kunnen blijven.
Nog tot en met 21 november is het Stedelijk Museum Kampen: http://www.stedelijkemuseakampen.nl/smk/stedelijkmuseum/index.asp