ABK Nieuwe-leden: Martina Otto

 Haar tekst is nogal cryptisch en daarom pluk in nog een werk van haar website, die eveneens met een korte tekst gepaard gaat:
OBJECT VOOR  HET VORMINGSCENTRUM   ‘GUSTAV - HEINEMANN - BILDUNGSSTÄTTE’
2005/6 - 76,2 x 63,5 x 16,5 cm - karton, podloodtekening;
“Dit object is een poging de missie van het Vormingscentrum vorm te geven: het vormingscentrum wil door zijn vaak historisch - politieke cursussen het democratisch gedrag bij de cursisten bevorderen en ze met behulp van meer kennis tegen extremisme immuniseren”.

Martina Otto is gefascineerd door het leven in de stad, en wat dat betreft zit ze goed, midden in Amsterdam vlak bij de Stopera: als er iets een wezenskenmerk van Amsterdam is, dan is het dat je in die stad alle tolerantie nodig hebt om het samen leven te laten slagen, en daar schijnt de stad aardig goed mee weg te komen. Ondertussen blijkt Martina veel belezen en filosofisch aardig onderlegd. Ooit begonnen met schilderen miste ze de derde dimensie en kreeg genoeg het altijd maar alleen illusoire platte vlak. Nu heeft ze alle kleur en illusie eraan gegeven en is haar materiaal grijs karton. Daaruit snijdt ze, zoals op de foto te zien is, onverwachte vormen die net doen alsof ze geometrisch zijn, maar zich bij nader inzien aan strenge wetmatigheid onttrekken. Toch ligt er onmiskenbaar een zeer intelligente basis aan ten grondslag, want alle objecten bestaan uit meerdere lagen en onderdelen, die minutieus perfect in elkaar blijken te passen. Maar zo doen ze zich niet voor, want Martina schikt het zó, dat duidelijk wordt wat de grondvorm is, waaruit alle andere vormen zich los lijken te maken. En het bijzondere daarbij is, dat wanneer de afstand van de onderlinge delen van elkaar af toeneemt, toch de vormeenheid behouden blijft. Het lijkt wel alsof het uit elkaar nemen een functie heeft die van te voren is gepland. Als ik haar daarover aanspreek zegt ze dat ze het liefst sculpturen maakt die door anderen (ook al is dat tegelijkertijd erg eng) uit elkaar genomen kunnen worden, zodat de toeschouwer er mee kan spelen en de vormen tot een nieuw of ander concept kunnen samenstellen. Wat daardoor gebeurt is dat de vorm verandert, maar daardoor ook de toeschouwer, en diens verhouding tot de kunstenaar, en daardoor weer de verhouding die de kunstenaar heeft met het werk en met de toeschouwer. Zo doende wordt het kunstwerk interactief waargenomen en telkens aangepast, net zoals alles in het urbane leven afhangt van het contact dat de deelnemers met elkaar opnemen en onderhouden. Het kwetsbare grijze karton draagt tevens de boodschap uit dat alles slechts momentaan is en zeer snel kan veranderen, en dat er processen zijn die met de grootste omzichtigheid moeten worden uitgevoerd. Door de interactie komen Martina’s architectonische sculpturen tot leven en openbaren de invloed van het lichamelijke en ruimtelijke leven in de architectuur van de stad. Daaraan moet iedereen nu eenmaal meedoen, omdat iedereen deel uitmaakt van de samenleving.

(Martina’s website: http://www.martina-otto.com)