Nieuwe Klei

		Een ingewikkeld werk, zeker voor het genre ‘keramiek’. Het bestaat uit een sokkel, daarop een keramieken beeld, daarachter een statief met een projectiecamera die een film afspeelt op de tegenoverliggende muur, zó dat de schaduw van het beeld in de film wordt opgenomen. Maar de projectie is ook niet ondersteboven: we zien hoe in een westernsfeer de cavalerie uitrukt en ten strijde trekt tegen een stam galopperende Indianen, een oorlog die uitloopt op een waar slagveld. Onbeweeglijk daarin de zwarte schaduw van het keramiekbeeld.
		Dat beeld is niet zo onschuldig. In een bakje staat een revolver gericht op de videoprojectie. Achter de revolver een poppetje, dat een klein kind blijkt te zijn. Dit kind met revolver in strijdwagen wordt gedragen door een dikke kabel, die wordt afgerold van een tol. Die staat op zijn beurt op een soort dodenveld, waarop gesneuvelde kindpoppen liggen, om en om met hun gezicht naar beneden. Het hele beeld is in een soort gifgroen/loodwit glazuur gebakken. De gelaagdheid aan betekenissen is aanzienlijk: het kind dat met zijn revolver is opgenomen in de scene, de verwantschap tussen gamen en oorlog, de eeuwigheid van stilstaande sculptuur tegenover de continue beweging van de strijd, het ontrollen van de jojo dat een lancering inhoudt, de onschuld van het kind die wordt opgeheven door de titel van het kunstwerk.

Onze eigen eerste prijs ging naar het werk Keep up the Balance van Imants Ancans. Twee fonteinkommen, min of meer gespiegeld opgesteld, symmetrisch ten opzichte van elkaar aan elkaar gebonden door wortelstronken die als rozentakken in elkaar vervlochten beide schalen aan elkaar binden. Nergens zijn de ranken echter zelf gelijk of symmetrisch of gespiegeld en dat geeft een prachtige en onverwachte beweeglijkheid aan het stoere en tegelijk rustige beeld, dat natuurlijk doet denken aan fonteinen uit de Italiaanse renaissance.

Onze tweede prijs was dezelfde als die van de jury, voor het werkstuk Casting Life van Marja Kennis. Aan een derde prijs kwamen we niet toe, want die werd al gauw gedeeld door drie of vier andere kunstwerken. Dat omt omdat de kwaliteit van alle werken weer zeer hoog is en - zoals vaker bij keramiektentoonstellingen - de thema’s zo divers, dat kiezen niet alleen een kwestie meer is van onderscheid in kwaliteit maar ook van voorkeur voor een thema. De 31 grote en keleine werken stonden overigens zeer mooi opgesteld in het paviljoen, elk met voldoende ruimte om zich heen en zo dat kleuren,  vormen en formaten elkaar niet stoorden. Voowaar geen geringe opgave! Kortom, het was weer een feest om deze keramiekbiënnale te bezoeken.