Hoe dat precies zit hebben we bekeken in Parijs, in de tuin van het Musée Rodin, waar een grote bronzen gieting staat. Binnen, in het paleis dat als museum dienst doet, staat een klein model. Toch lijkt, zeker na Schleifferts versie, de natuur zijn natuurlijke habitat: denken doe je buiten. Ook Rodin moet er zo over gedacht hebben, hij ontwierp de figuur als Dante, die buiten op de bovendorpel van de Poort naar de Hel het crapuul onder zich beschouwt en overdenkt. Denken doe je niet in de hel en niet in de metro onder de grond maar buiten, boven de waan van alledag. De strekking van de beroemde Paradijsdeuren in Florence kan ik wel begrijpen maar deze link, waarom de Poort van de Hel als entree van een academie voor schone kunsten, ontgaat me even. Charlotte waarschijnlijk ook want ze plaatst hem niet in de stad en niet boven de hel en niet in een academie, maar als een icoon op een leeg vel waarop geen architectuur of landschap te bekennen is. Dat doet ze vaker, Charlotte, eenzame iconen plaatsen op een leeg vel. Dan worden we niet afgeleid en gaat het heel speciaal over het beeld en wij als toeschouwer. Er is geen ontkomen aan. Je moet er wel iets van vinden, van die figuur, want die zit daar helemaal alleen voor jou, helemaal voor jou alleen. Nou, wat denk je?
