"Een esthetische beschouwing van kunst schiet tekort, omdat ze het zwaartepunt bij de beleving van de beschouwer of schepper legt en niet bij de waarheid, 
In het sculptuurblog staan artikelen gebaseerd op een enkel kunstwerk.
- Gegevens
Zondagmiddag 24 juli, exact om 13:30, als we zullen beginnen aan onze wandeling, regent het nog steeds, terwijl wij schuil houden onder de luifel van de voormalige Rijksverzekeringsbank, bij het beeld van Hildo Krop. Het wordt niet droog, en met opgewekt gemoed beginnen we aan onze wandeling langs de beelden. Op een enkele minuut na, giet het de hele verdere middag en we eindigen koud en verkleumd, en sliknat om15:40uur. Ik ben ontroerd door het enthousiasme van de twintig deelnemers die niet alleen - ondanks de slechte weerberichten - zijn gekomen, maar ook nog stoïcijns de hele wandeling hebben uitgelopen.
Terwijl ik op de groep wachtte bekeek ik de Tinguely die ondanks de aanhoudende regen opgewekt stond te draaien. Om het leed goed te maken vindt u hier, als hommage aan de geweldige groep van deze middag, een korte impressie van die sculptuur. Het is zeker de moeite waard, als het weer weer eens wat opklaart, nog eens te gaan kijken. http://www.youtube.com/watch?v=JPGg_EftBDc
- Gegevens
Diezelfde middag op bezoek in het atelier van Petra Groen. Ze is werelds, snel associatief, ideeënrijk. Actief in twee werelden: die van de sculptuur in de openbare ruimte, “buitenbeelden” en die van haar atelier “mijn speelplaats”. Opdrachtkunst met een ‘pakket van eisen’ versus ‘autonoom’ of vrij werk. Maakt graag ‘installaties’ en is op zoek naar wat je er zelf in legt, naar je “innerlijke bibliotheek”. Installaties gaan niet over wat er werkelijk is, maar over hoe je de wereld bekijkt, over hoe dat waarnemen van de wereld je ervaring van de wereld beïnvloedt. “Iedereen ziet in hetzelfde iets anders. Je neemt niet de wereld waar, maar wat je er in projecteert”, zegt ze.
- Gegevens
Een kwartier eerder dan afgesproken draaide ik de oprijlaan op. Ze sloot met haar rug naar me toe een container, waarin nog net een motormaaier te zien was. Toe ze zich omdraaide toonde ze twee kletsnatte, morsig groene handen: “Ik geef je even geen hand want ik heb net gemaaid, zie je wel”. Daarna verdween ze naar binnen om te douchen, terwijl ik op het groene erf achterbleef. Er was de stilte van het wijde Groningse land, het gekrakeel van wat vogels, de landschappelijke rust van een maïsveld aan de overkant van de weg. Op de hoek van het erf een sculptuur van drie wankele stapels open doosvormen. Hier woont ze nu drie jaar.
- Gegevens
Zondagmiddag 17 juli, exact om 13:30, als we zullen beginnen aan onze wandeling, stort de hemel al haar water leeg in een felle windhoos, terwijl wij schuil houden onder de luifel van de voormalige Rijksverzekeringsbank, bij het beeld van Hildo Krop. Na tien minuten wordt het droog, en kunnen we met opgewekt gemoed aan onze wandeling langs de beelden beginnen. Op een enkele druppel na, houden we het de verdere middag droog.
- Gegevens
Modulation of Space I (1963)
Wat is dat eigenlijk, ‘Moduleren van de ruimte’? Lastig, zo’n titel. Waarschijnlijk bedoelt de kunstenaar er iets mee wat ik zou moeten snappen, doordat het beeld aanwezig is en de ingewikkelde woorden betekenis geeft. Want ‘moduleren’ is geen eenvoudig woord, en ruimte al helemaal niet.
- Gegevens
Als ik toch eens ooit helemaal alleen, een hele dag mag doorbrengen met één beeld in één ruimte, dan kies ik voor deze van Eduardo Chillida: Modulation d’espace II uit 1963 (nu in het Wilhelm Lehmbruck Museum in Duisburg).
- Gegevens
Op 09-11-2010 mailde Martina Otto deze foto naar mij met de volgende tekst: “Mijn object is nog in wording. Het gaat om de overgang tussen ideaal naar werkelijkheid (…)
De maten zijn:
bak op de grond: 100 cm x 140 cm, 20 cm hoog
aan de muur: 100 cm x 80 cm”.
Dat is behoorlijk groot, groter dan op de foto zomaar te zien is.
- Gegevens
Op 4 mei was ik in het riante atelier van Hubert Zeeman, op de rand van het Java-eiland in Amsterdam. Al heel lang metaalkunstenaar is dit de ideale plek voor hem, je ruikt er nog de historie van de oude scheepvaart, de reusachtige kranen en de stoere kade. Zijn atelier is grofweg in tweeën gedeeld, een voorruimte aan de daglichtgevel, en een achterstuk dat met een gordijn hermetisch is afgesloten.
Als je door het gordijn heen gluurt wordt je een stapel ijzer en ander goed gewaar, zo veel, dat je niet snapt hoe het hier ooit is binnengekomen.
- Gegevens
Ank van Engelen is stoer. Ze houdt van het geluid van de smidse, van de oliegeur van net geleverd staal, van het gekrijs van de slijpmachine, van de hitte van het lasapparaat. Haar vrouwelijke kant zit vooral in haar liefde voor literatuur en poëzie, zegt ze, maar tegelijkertijd heeft ze het over ‘boetseren in staal’ en dat ze heus wel weet dat dat niet kan, maar dat ze het toch altijd weer probeert. Ze houdt ook van die tegenstelling, waar ze ook weer moeite mee heeft: het verhalende van de taal, tegenover het zoeken naar de kern in de beeldhouwkunst. En daarbij gaat het om de onontkoombare noodzaak, voor zichzelf.
- Gegevens
Janine Schimkat zocht ik op in haar atelier, op dinsdag 8 februari. Ze was druk bezig met het concept dat ze wilde laten zien op de tentoonstelling in Leiden, a.s. november. "Maar ik ben er nog niet helemaal uit, en het kan nog veranderen hoor!" Vorige week mailde ze me deze foto, van de opstelling die ik toen in februari bij haar heb bekenen. Glas is haar materiaal, dat ze drapeert over eerder gebakken kleivormen, die ze eventueel verder aankleedt met siliconen.
- Gegevens
In april ging ik naar het atelier van Jack Prins. Hij woont en werkt op een onwaarschijnlijk mooi plekje in Heemstede. Dat maakt me jaloers. Al die kunstenaars, denk ik, zitten altijd op de mooiste plekjes. Hoe flikken ze dat toch? Daar heeft Jack een goed verhaal over, maar daar gaat het hier niet om. Jack noemt zichzelf graficus en beeldhouwer, en dat is hij ook. Zijn werken doen denken aan Auke de Vries, zoals op de bovenste foto duidelijk is te zien.
- Gegevens
 |
In februari zocht ik Claus-Pierre op in zijn atelier, waar hij werkt aan het beeld ‘Winterreise’. Een verassende man die werkt als steenhouwer in Duitsland, en in zijn Zwaanshoekse atelier ‘vrije’ beelden maakt van nylon panty’s. Die verknipt hij en naait ze in lagen over elkaar heen, over een gelaste of polystyreen vorm, waardoor de fraaiste kleuren ontstaan. Hij werd toegelaten op de Rietveld Academie, vertelt hij, vanwege zijn flexibele en avontuurlijke houding. Hij begon met schilderen en vond het leuk om allerlei materialen uit te proberen en ontdekte per toeval het nylon. Het werd een diep psychologische ervaring voor hem die zijn kunstenaarschap bevestigde en blootlegde waar het voor hem in de kunst om gaat: “hoe je jezelf beschrijft met materiaal. Het gaat niet om wat je maakt, maar hoe je het maakt.” |
- Gegevens
Wie het Stedelijk Museum in Kampen bezoekt, stuit zeker op deze zangerstribune van Adriaan Rees. Het zijn drie groepen zangers: een rode, een zwarte en een witte. De witte zijn overduidelijk ‘Westers’, de zwarte overduidelijk Afrikaans, maar bij de rode ontstaat twijfel. Vermoedelijk zijn het Chinezen.
- Gegevens
Een vreemde mengeling van oerkrachten en beweging, zo nu en dan - voornamelijk tijdelijk - beteugeld door een intellectueel bewustzijn over de rol die de kunst kan spelen in de samenleving, is de ervaring die ik opdeed in het atelier, tegenover de ingang van Artis.Fardou is getrouwd met een Spanjaard, vertrouwde ze mij toe, en dat is een van de redenen waarom ze per se naar Zuid-Amerika wou, en tenslotte voor een tijdje in Argentinië belandde.
- Gegevens
Ja, het begint te dagen. Niet als 'curator' - die stelt zijn keuze zelf samen - maar als 'begeleider' ben ik met 10 nieuwe leden van het beeldhouwerscollectief 'ABK' op weg naar november 2011: dan hebben we een beelden-tentoonstelling bij 'teekengenootschap' "Ars" in Leiden. Het wordt intiem, poëtisch en ontroerend. Reken maar!
“Beeldhouwerscollectief ABK is een landelijke vereniging van ruim zestig professionele beeldhouwers. Het collectief heeft als hoofddoel het werk van de leden toegankelijk te maken voor een breed publiek en organiseert hiervoor exposities op verschillende binnen- en buitenlocaties”. Zo staat het vermeld op hun officiële website http://www.beeldhouwerscollectiefabk.nl/
- Gegevens
Insel Hombroich kom je binnen over een trap, die afdaalt van het parkeerterrein naar een moerassige wereld, zo’n 15 meter dieper. De trap leidt je weg van je dagelijkse beslommeringen en je vluchtige bestaan. Vreemde paradox: hier ben je heengegaan om het leven in al zijn volte te genieten. Maar welk leven is je leven?
- Gegevens
We mochten de grootmeester zelf gadeslaan, tijdens een serie interviews voor de Vlaamse televisie. Het was niet eens met opzet, maar daar waar wij waren, dook hij telkens plotseling op met de hele filmcrew. Ik voelde me dus een beetje een indringer. Maar alla hè...
- Gegevens
Gisterenmiddag bezocht ik de tentoonstelling "Geen Geld, Wel Overuren - Mooie Beelden en Sculpturen" in 'artspace' De Nieuwe Vide in Haarlem. De tentoonstelling is georganiseerd en ingericht door curator/kunstenaar Moritz Ebinger, hier op de foto in de tentoonstelling.
- Gegevens
Woensdag 2 maart waren we met de museumgroep in Tilburg, in De Pont. We lietens ons overrompelen door Therriens mega-tuinmeubilair en andere overgrote, alledaagse dingen.
- Gegevens
Geachte heer Damen,
U heeft begin dit jaar een stuk geschreven over John Breed's kunstwerk "Goodbye Paradise".
John was zeer vereerd door uw belangstelling, en het trof ons dat u precies wist te omschrijven wat er aan inspiratie achter het kunstwerk zit. De expositie "Seductions" bij Witteveen is nu achter de rug, en zolang het nog niet verkocht is, wat te doen met de beeldengroep? We hebben een plek gevonden aan de Van Baerlestraat, tegenover het Stedelijk Museum in Amsterdam. We hebben de vrijheid genomen uw stuk van begin januari integraal, onder bronvermelding uiteraard, bij het werk te plaatsen. Als u in de buurt bent, moet u maar eens gaan kijken.
Met vriendelijke groeten,
Matthijs Beentjes