Aanwezig zijn

Glanzend Zwart, Peilloos Diep

Ontmoeting

Het beeld blakert in de zon. Een stapeling  van twee stukken zwarte natuursteen. Het is zo intens gepolijst dat het spiegelt. Het licht van de zon en de voortdrijvende wolken blikkeren onrustig in het oppervlak. Nu ik het zie voel ik me ongemakkelijk. Is dit mooi of lelijk? Hoort het bovenste blok niet onder? Er is iets dat mij tegenstaat. Ik ga dus dichterbij om het beter te kunnen bekijken. Volgens een naamplaat heet het beeld De Zwarte Weduwe, en is het gemaakt door Leo de Vries in 1991.

Een beeld kan zomaar je aandacht vangen. Je bent het al bijna voorbij, voordat je beseft dat je het gewaar wordt. Wat zit er al niet in dat gewaarworden? Dingen die ik me niet bewust ben, zoals de warmte van het moment, de wind en de onrust van de wereld om me heen. Ze hebben invloed op mijn stemming en op de manier waarop ik kijk naar dit beeld, dat ik ontmoet in dezelfde wereld, op dit moment, in mijn nabijheid. Een vaag gevoel bekruipt me dat dit beeld meer in zich heeft dan er zichtbaar is, maar ik heb er nog geen woorden voor.
Aan de schaduwzijde is het mogelijk om even aan het felle glinsteren te ontkomen, maar het spiegelen blijft. Toch is dit nu de beste plek om naar het beeld te kijken.