In 2003, alweer twintig jaar geleden, veroorzaakte ik een kleine rel, in Museum Beelden aan Zee.  Daar bekritiseerde ik de jury van de Prix de Rome, om hun plaatsing van Folkert de Jong op de tweede plaats en niet als eerste prijswinnaar. Zij baseerden hun oordeel op de tekst die Folkert zelf had geschreven bij zijn installatie, en niet op hun eigen visie over zijn sculptuur. Een zwaktebod, betoogde ik, in de beeldhouwkunst gaat het niet om de tekst, maar om het beeld. In KAdE zie ik op dit moment de ijsschots weer terug, van de toenmalige installatie “The Iceman Cometh” en ik ben opnieuw blij dat ik toen mijn mond heb open gedaan.

Want in het universum van Folkert, waaraan hij intussen 25 jaar heeft gebouwd, is veel te beleven. In deze tentoonstelling is lang niet alles te zien, maar de stukken die er zijn bevestigen dat hij een uitmuntend beeldhouwer is.

(De 1e excursie is volgeboekt, inschrijven voor de 2e is hieronder mogelijk)

 In 2003, alweer twintig jaar geleden, bezochten we de solotentoonstelling van Jeroen Henneman in Beelden aan Zee. Daar verbaasden we ons toen over de vallende druppel, de kus, de vogel en de veren. Toen bleek ook hoe belangrijk het is om van een kunstenaar het werk bij elkaar te zien: dan blijkt pas echt de werkelijke waarde van een verzameling.

(Deze excursie is voorbij)

“Anne Imhof krijgt dit najaar de volledige vrijheid om de 1100 vierkante meter grote kelderzaal van het Stedelijk naar haar hand te zetten”, jubelt het Stedelijk Museum Amsterdam.

(Deze excursie is voorbij)