“Sidi El Karchi is niet de eerste schilder die ik heb leren kennen, hij zal ook niet de laatste zijn. Hij is wel de schilder die mij op dit moment in mijn leven het meest aan het hart ligt. Veel werk heb ik van de jonge Sidi nog niet gezien maar wat ik zag beviel me. Later ontdekte ik dat het werk van Sidi nog steeds klein en overzichtelijk is. Genoeg schilderijen om naar te kijken, niet zoveel dat het je duizelt. Zou de artiest in deze periode van zijn leven sterven dan neemt zijn werk het voor hem over. En de zeggingskracht van dat kleine oeuvre zal dan in de loop der jaren zo sterk groeien dat het op een dag de toeschouwer zal verbazen dat hij, de schilder, op zo'n jonge leeftijd al zoveel te vertellen had in zo'n korte tijd. Maar ik wens niemand de dood toe, en zeker niet aan Sidi El Karchi. Zijn werk is al meer dan voldoende een oefening in verdwijnen.
Van zijn autobiografie weet ik niet veel maar zo'n naam in combinatie met dat werk roept vragen op. Vragen die geen pasklare antwoorden opleveren die het werk en de auteur kunnen inkaderen maar wel een ruimte openen waarin we mogen duiden, fantaseren, verbanden leggen. De Arabische voor- en achternaam verraadt een achtergrond waarin het woord belangrijker is dan het beeld. De islamitische kunst is een bij uitstek woordelijke kunstvorm. Bij Sidi El Karchi is het beeld de eerste vorm waarin de schepping zich aandient, niet het woord. Woorden, voor zover ze ergens voor staan in zijn werk, zijn er niet in te ontwaren. Het woord is uitgebannen. We leven in het tijdperk van het beeld waar woorden, als ze al ergens voor dienen, bij gevonden moeten worden. Het beeld oefent via de media, de videoclip, de Youtube en de 3d bril een steeds sterkere invloed uit. Woord en beeld zijn in een vernietigende competitie met elkaar verwikkeld waarvan de uitkomst bij de komende generaties zal komen te liggen (…)”.
Uit: Sidi el Karchi
Kijken wat er overblijft...
Zijn en niet zijn in het werk van Sidi El Karchi
Zie verder: http://www.sidielkarchi.com/text.php?lang=nl