Het monument zelf heeft een bekende vorm. We herkennen het plaatje van gulden snede uit de geometrie-lessen op school. De gulden snede, ofwel goddelijke verhouding in het Latijn, brengt ons bij de meest ideale verhoudingen. Ze wordt volgens velen teruggevonden in de verhoudingen tussen ogen, neus, mond, kin en voorhoofd in ons gezicht. Leonardo da Vinci schetste haar in het menselijk lichaam. Een perfect voorbeeld is onze onderarm: De hand (gemeten van middelvingertop tot polsaanzet) beslaat 1/3 van de onderarm, gemeten van de middelvingertop tot de elleboogoksel.
Beaufort04-1 Gemeentehuis De Panne Intussen is de werkelijkheid iets rommeliger dan het plaatje. Op de foto hiernaast is dat duidelijk te zien. Toen wij er waren werd er nog hard gewerkt aan de vijver. Daar stond nog geen water in. De boom links staat danig in de weg van het grasveld en het beton van het monument viel bijna weg tegen de gevel van het stadhuis, dat volgens de moderne architectuur uit de jaren vijftig van de vorige eeuw stamt.
Beaufort04 Fibonacci
Van dichtbij bleek er op de zijkant van het monument een aantal cijfers geschilderd, van groot bovenaan naar steeds kleiner, in een regelmatige verhouding. We herkennen onmiddellijk de rij van Fibonacci. Die rij is een rij van cijfers, waarbij elk volgend cijfer de som is van de twee voorgaande: (0) 1+1 = 2, 2+1= 3, 3+2= 5, enzovoorts: 8, 13, 21, 34, 55, 89,…
Tussen de gulden snede en de rij van Fibonacci bestaat dus een zekere overeenkomst: het zoeken naar ideale verhoudingen. Die worden geformuleerd in de wiskunde en dan toegedacht aan de natuur, ons lichaam en de kunst. De gulden snede stamt voor ons al van de oude Grieken, bij wie filosofie veelal steunde op wiskunde. Fibonacci leefde in het begin van de 12e eeuw in Noord-Afrika en Italië, en was wiskundige.
Norbert Francis Attard is een kunstenaar van Malta, die hier de gulden snede en Fibonnacci’s rij samenbrengt en plaatst tegenover de ‘moderne’ architectuur van het stadhuis. Zodat je je onmiddellijk afvraagt of de gulden snede of Fibonacci ook daarin is terug te vinden.
Zie over Attard verder http://www.norbertattard.com/biography.pdf
Gelukkig had het, toen wij er waren, net geregend. Daardoor is toch nog iets extra’s te zien van wat het kunstwerk straks oplevert: de spiegeling van het monument in het water. Zo krijgt het verticale beeld een horizontale aanvulling, zowel in de vorm van de vijver, als in de spiegeling in het water. Het zal helemaal goed zijn als de zon schijnt zoals op de artist’s impression: dan valt ook nog de schaduw op het gras.
tIn de wandelgids is ook aan de kinderen gedacht: bij elk beeld staat een opmerking, in dit geval gaat het over de gelijkenis tussen beeld en slakkenhuis. De opmerking is niet zo kinderlijk als hij lijkt: ze maakt het kind niet alleen bewust van de vorm, maar ook van zijn eigen lichamelijke verhouding tot het beeld.
Over de beeldhouwkundige beschouwing en de vraag hoe dit totale kunstwerk zich verhoudt tot de ruimte en de beeldhouwkunst, spreken we elkaar verder tijdens de excursie.
Tot dan!