 |
En met mij eveneens vol verbazing, maar zeker ook onder de indruk, de deelnemers aan de najaarscursus ‘Gebroken Zuilen’ in Amsterdam. Dit is de excursie waarmee we afsluiten. Na acht beeldhouwers eentje die we (nog) niet behandeld hebben. | |
 |
Maar we willen haar zeker niet overslaan en zijn daarom blij met haar tentoonstelling in de Upstream Gallery. We worden er vriendelijk verwelkomd door de galeriehouder, die een en ander toelicht rond het oeuvre van Maartje Korstanje. | |
 |
Er hangen beelden aan de wand, er staan beelden op de grond en er liggen beelden op sokkels. Deze hangt in een wankel evenwicht, als een bij die zich met haar achterpoten vastklampt aan een stengel, om haar korf, gevuld met parelmoeren eieren, boven water te houden. | |
 |
Het is moeilijk om je fantasie in toom te houden, want alle sculpturen doen denken aan enorm uitvergrote, prehistorische insecten. Ze zijn niet bedreigend, ze keren zich niet tegen ons, maar zijn druk doende met zichzelf. Maartje Korstanje gebruikt – zoals zoveel beeldhouwers van de nieuwe tijd – materialen die je niet verwacht. Haar materiaal is een soort karton maché. | |
 |
Dit beeld is bij uitzondering in brons gegoten en krijgt daardoor een warme en duurzame uitstraling, die we van de galeriehouder mogen vergelijken met het | |
 |
origineel, dat hij voor ons tevoorschijn haalt. Over welke van de twee beelden het meest aantrekkelijk is, lopen de meningen uiteen. Maar het zou zo maar kunnen dat een van de twee zich binnenkort bevindt in de collectie van een van ons. | |
 |
Hoe dan ook wordt er tijdens ons bezoek veel gesproken en over de beelden gereflecteerd, want je kunt niet onder hen uit. Ze bewegen zich op de grens van figuratie en niet-figuratie, maar omdat hun verwijzingen vaag blijven, boktor-achtig of ‘als een bij’ verbreden zij het veld van associaties tot ‘insecten’ of nog verder, tot ‘natuur’ en ‘leven’. Leven dat archeologisch is opgegraven en hier even voor ons is uitgestald. | |
 |
Ook de beelden aan de wand lijken niet levend. Ze doen denken aan insecten zoals die opgeprikt worden in verzamelingen, om bestudeerd te worden. Misschien zijn ze hier net betrapt in hun overgangsstadium van larve naar volwassen insect, het stadium waarin de weke delen zullen gaan verharden tot aan de volgende vervelling, als die tenminste nog komt. | |
 |
Zo lijken ze uit hun kartonnen huid te kruipen, nog eens benadrukt door het andere materiaal dat Maartje inzet, zoals het zwarte rubber bij het beest op de foto hiernaast. In de meervoudigheid van haar beelden strijden verschillende begrippen om de voorrang: tijd, archeologie, kleur, karton, hangen, staan, liggen en niet te vergeten gewicht. | |
 |
Want ondanks de enorme afmetingen van haar beelden lijken ze wel gewichtsloos, vooral gemaakt om te vliegen of te zweven. En juist in die sculpturale eigenschappen: gewicht, evenwicht, massa, volume en ruimte, toont de beeldhouwer haar meesterschap. Want hoe fantasievol en figuratief deze metamorfosen ook mogen zijn, het blijven beeldhouwwerken. En van beelden willen we dat ze naast hun inhoud en betekenis vooral goede beelden zijn, dingen die hun eigen onzegbare kwaliteiten aan ons vertonen, raadselachtig en overtuigend tegelijk. | |
| (foto's welwillend afgestaan door: Anneke Dammers) Maartje Kostanje, What if… Nog tot 18 december 2010 Upstream Gallery Van Ostadestraat 294, 1073 TW Amsterdam, 020-4284284/06-54956545 open: wo t/m za 13.00-18.00 en op afspraak. |
||
Maartje Korstanje, What if...
- Gegevens
(Leestijd:
2 - 4 minuten)
Mijn reacties
Abonneren