"Een esthetische beschouwing van kunst schiet tekort, omdat ze het zwaartepunt bij de beleving van de beschouwer of schepper legt en niet bij de waarheid, MarliesJVos THE MASTERPIECE (2025)
Gescheurd papier (tijdschriftfoto's) op ondervel 297 x 210 mm
Marlies is lid van de kunstenaarsvereniging Hoorn en Omstreken ‘de Boterhal’ in Hoorn.
De hele maand juni is haar werk te zien in de Boterhal tijdens de tentoonstelling
‘Hoornse Nieuwe’, waar ze exposeert met de nieuwe leden.
|
Gescheurd papier (foto's uit tijdschrift), gelijmd op grondvel 297 x210 mm |
||
|
Dit is een meesterwerk en tegelijk een vertelling óver een meester, hoe die een meesterwerk tot stand brengt. Je ziet de meester en je ziet het werk. Het werk komt aangewaaid, van ergens achter de meester, en laat een rood spoor na van zijn tocht. |
||
|
De oorsprong van het werk is niet duidelijk: die is buiten beeld gevallen. Vroeger werd aangenomen dat de meester een muze had, dat was omdat de meester bijna altijd een man was en de muze een vrouwelijke godin. Maar nu leven we in verlichte tijden; meester en muze kunnen van allerlei genders zijn, van dezelfde of andere, het doet er niet toe. Wat constant is gebleven is dat de meester zijn/haar/hun eigen muze kiest. De muze van de meester en dit meesterwerk kennen wij in ieder geval wel: het is de muze Marlies J. Vos. Een tamelijk bescheiden muze, liever buiten beeld dan door de meester zelf geportretteerd. Dus dit meesterwerk gaat over drie: de muze, de meester en het werk. |
||
|
Dit portret van een meester en zijn werk is nummer 1406, in de tweede maand van 2025 gemaakt door MV, zoals de getekende stempel rechtsonder laat zien. Er zijn heel veel van deze meerzinnige meesterwerken te zien op de website van marliesjvos.nl, in haar portfolio van ‘torn-paper-birds’ (gescheurde-papieren-vogels). |
||
|
Bij nader inzien blijkt ‘the piece’ te bestaan uit één uitgescheurde vorm, vermoedelijk van een tijdsschriftfoto. Langs de scheurranden is plaatselijk de bovenste laag van het papier verdwenen, de laag waarop de drukinkt zich hechtte, zodat de witte drager zichtbaar wordt. De contour is scherp en ruw: scheuren is kracht tegen de weerstand in, niet met een scherp mes of schaar, maar met blote vingers en nagels. Dus komen de lagen van het papier plaatselijk los van elkaar en zo onderscheidt de typische scheur zich van de knip van de schaar en de snede van het mes. Het is niet duidelijk of de meester het werk nu als gereed beschouwt, of nog met haar vingers de vorm gaat veranderen. Een van haar overwegingen zal zeker zijn dat de contour van ‘the piece’ nergens hetzelfde is en een vorm omsluit die van alle symmetrie en opzettelijkheid gespeend is. Dat is geen toeval. Er is doelbewust gescheurd om juist deze, exact deze vorm, te bevrijden uit het grotere origineel. Dat kun je zien aan elke wending die het papier genomen heeft in de vingers van de meester. Iets in haar briljante geest heeft net op tijd te kennen gegeven: ‘dit is het, zo is het goed’. |
||
 Wat het meest opvalt aan de meester is zijn houding en zijn kleur. De mantel, of pij, of deken, die hij heeft omgeslagen, is een foto van een kartonnen verpakking. Het is verwarrend omdat het lijkt alsof het een aantal verschillende delen zijn. Maar het is één foto waaruit de houding van een staande is gescheurd. De ingewikkelde scheur trekt zich niets aan van wat er op de foto van de verpakking te zien was. De schaduw is dus misleidend en is misschien origineel geen afhangende schouderpartij, hoewel het nu erg goed zo uitkomt. Het zou een mouw kunnen zijn met daaronder een hand in een jaszak. |
||
|
|
||
 Nog een laatste woord over de voeten van de meester. Hoewel hij in zijn kop iets erg vogelachtigs heeft, lijken zijn voeten die onder zijn gewaad uitsteken toch wel erg op mensenvoeten. Dit maakt van de meester in ieder geval een loopvogel. En hier betoont het gewaad zich het meest een pij, en verleent de meester een zekere, bijna poëtische status. |
||
| Tot slot: de muze heeft altijd het laatste oordeel. Als zij het niet eens is met de meester, of vindt dat die het werk niet goed heeft verwerkt, wordt ze ongelukkig. Het gebeurt niet vaak, want in dit geval zijn muze en meester een en dezelfde. Kijk je naar het hele oeuvre, dan zit het wel snor tussen die twee. De meester heeft haar toch echt wel telkens kunnen overtuigen van zijn visie. Zij heeft het tenslotte ‘in de vingers’. En nu hun relatie al zo lang bestaat, kan die eigenlijk alleen maar sterker worden. Kom op Muze! Dicht nu zoals Homerus toen hij begon aan zijn Odyssee: | ||
Muze! verhaal mij van de vrouw, de meester, die zeer veel scheurde en plakte, nadat zij de oeroude olieverf had helpen verslaan; van vele mensen aanschouwde zij de steden en leerde zij de volksaard kennen, vele smarten ook leed zij in haar gemoed, strevend naar eigen levensbehoud en naar de terugkeer van haar karakters. |
||
|
De eerste 1400 meesterwerken hebben zich als dichtregels in het oeuvre gevoegd. Het verhaal zal zich blijven ontwikkelen zolang de muze leeft! |
||
|
Marlies is lid van de kunstenaarsvereniging Hoorn en Omstreken de Boterhal in Hoorn. De hele maand juni is haar werk te zien in de Boterhal, tijdens de tentoonstelling ‘Hoornse Nieuwe’ waar ze exposeert met de nieuwe leden. |
De houding toont de meester in diep-gepeins. Niet ingrijpen, eerst kijken, heel goed kijken. Want kunst is kiezen en kiezen is de kunst. En kiezen kan alleen maar na heel goed kijken. De meester heeft duidelijk een gelaagd oog. Halfrond uitgespaard en ingelegd. Het gaat hem wel lukken, de juiste keuze. Dat straalt zijn houding ook uit: geen paniek. Heb vertrouwen in wat de meester ziet, want wat de meester ziet, ziet niet iedereen. Pas als hij het verwerkt heeft, komt het over bij het publiek. En dan nog zullen maar weinigen in staat zijn het als meesterwerk te onderscheiden.
Abonneren
Rapporteer
Mijn reacties