5 Audrey Large, Metabowl #6

Vooraanzicht                                                                                          Zij-aanzicht

Uit de serie Implicit Surfaces
Metabowl #6, 2019
Audrey Large (1994)
Fused Deposition Modeling (FDM)
3D Print in iriserend polyactide (PLA)
 35 x 45 x h 66 cm
Coll. Stedelijk Museum Amsterdam

Nilufar Gallery (Milaan)  limited edition of 7 pieces + 2 AP

Het is de vorm en het oppervlak. De vorm, iets met horentjes, dat woont op de maan en ondeugend is, zo stel ik me voor. Het oppervlak zacht glanzend, satijnachtig, diep paars, schijnbaar  aaibaar maar vermoedelijk keihard, gestolde polyactide (biologisch afbreekbaar plastic). Niet knuffelbaar.

Deze vrouw zou een vermogen verdienen als ze tasjes ontwierp voor Louis Vuitton. Brutaal,  opzichtig, uitdagend en een tikkeltje behaagziek. Je wilt het vasthouden. Dat weet het museum ook. Daarom zet het er een doorzichtige plexiglazen kubus overheen. Plastic beschermt, wat eigenlijk, 3D geprint plastic?

Hele volksstammen gaan voor de kunst van Audry Large.  Ze wint grote designprijzen en krijgt stipendia. Ze is al aardig beroemd in de wereld van Design. Ze leeft in mijn hoofd in de wereld van Iris van Herpen, glad, perfectionistisch, futuristisch, hard en overtuigend. Medereizigster voor het ruimteschip.

Als er iets op Mars zou leven, wordt het ingepakt door deze vrouwen ontwerpers. Die dromen van 3 generaties verderop. Voorbij ons armzalige eenkennige denken over geslacht. Ruimtebestormers, hybriden. Gestroomlijnde wezens zonder vaste identiteit die zich niet hoeven te bewijzen, ongenaakbare schoonheden die eeuwig ongeschonden blijven. Voortplanting geautomatiseerd in een klinisch smetvrij laboratorium. Weg vlees en bloed. Welkom plastics en onuitspreekbare formules, kunsthuid zonder leeftijd, uitgebannen rimpels.

Metabowl #6 doet me denken aan een beeldje van 60 jaar geleden, Bosgod van Lotti van der Gaag. Voor mij een rechtstreekse voorouder van ‘metabowl #6’.

Bosgod  1959
Lotti van der Gaag
brons 42 x 17 x 13cm
Coll. Stedelijk Museum Amsterdam

Bosgod noemde Lotti het beeldje, maar er zit minstens evenveel heks in als god. Geen wrede heks, geen Hans en Grietje eetster, maar een opgeruimde, speelse, frivole, die zichzelf nu en dan omtovert in een boom met bovengrondse wortels. Ze is bijna identiek opgebouwd als metabowl #6, uit rolletjes en proppen. Maar  Metabowl is meteen klaar, Bosgod moet eerst nog gemald worden en dan afgegoten. In brons. Ouderwets hoor, maar verder wel prima. Elk wezen zijn eigen geboorte, in de techniek van de tijd. Voor Lotti was het klei, gips en brons, voor Audrey is het 3D-ontwerp, computer en digitale printer. Wat hetzelfde is gebleven is de vrouw die droomt en ontwerpt en geen genoegen meer neemt met de eenzelvige man Apollo, de god die Daphne achterna zat, waarop zij, om aan hem te ontkomen, veranderde in een laurier. Nee hè, toch niet weer de klassieke Grieken, zult u denken. Nee, natuurlijk niet.

We hadden het over Metabowl. Een kom waar meer in past dan je zo zou denken.

Noten:  Alle foto's: Mandarte in het Stedelijk Museum Amsterdam