In het weblog staan algemene artikelen over beeldende kunst, dingen, woorden, aanwezigheid.
 |
In het gezellige restaurant van Het Stedelijk Museum Kampen staat een groot beeld: een man die gebukt gaat onder de loodzware last van een wolk. De wolk is loodgrijs van kleur. De man schuifelt, stap voor stap, met lege handen die bijna de grond raken, voorwaarts. Hij is gekleed in een blauwe broek en een groene trui, zijn golvende haar onberispelijk op zijn schedel geplakt. Keurige zwarte herenschoenen. Als hij zich op zou richten, zou hij even groot zijn als wij. Onmiskenbaar een man van deze tijd. |
- Gegevens
in plaats van afstandelijk kijken
De uitbreiding van Het Stedelijk Museum Amsterdam door Benthem/Crouwel architecten
 |
Wat een ruimte! Dat is het eerste wat opvalt. Buiten staat een ‘slang’ voor de entreehal, binnen staan vier rijen dik de mensen voor de kassa’s. De massa is gekomen om ‘het’ Stedelijk te ervaren. En dan, eindelijk, door de klappoortjes die de entreekaart scannen, naar binnen. Wat een hal, is dit een vliegveld of een museum? |
|
- Gegevens
Wat me verontrust is hoe woorden woorden oproepen. Een woord zonder ander woord is niet zo veel. Dit in tegenstelling tot beelden. Een beeld zonder ander beeld is veel, heel veel, soms zelfs compleet.
De woorden die door beelden worden opgeroepen vermengen zich met woorden die al liggen te wachten in mij. Ze zien hun kans schoon en brengen de hele boel in de war. Daarom is het belangrijk me te houden aan een scherp zien, en me bij alle woorden af te vragen: is dit echt wat het beeld oproept?
- Gegevens
 |
Daar staat ie dan, negentig kilometer verwijderd van het dichtstbijzijnde strand, Neptunus, gebieder van de zee. Midden in Bologna, boven op een fontein, dat wel. Er komt zelfs water uit tijdens de hittegolf deze zomer. De fontein staat op de Piazza Nettuno, midden in de oude stad en is ontmoetingsplek voor jong en oud, bewoner en toerist. Al eeuwen. Van brons staat Neptunus op marmer, in de stralende zon, in hoog contrast tegen de felblauwe lucht. Met een arm vooruit, de hand gestrekt, de vingers uitgespreid, zelfbewust en onaantastbaar, de golven tot kalmte te manen. |
- Gegevens
 |
Overweldigend. Dat is het woord waarmee je deze Documenta(13) het best kunt omschrijven. Het aantal kunstenaars (188) is overstelpend, het aantal locaties ( 8 tentoonstellingsgebouwen, 19 ‘terzijdes’ en 51 parklocaties), het aantal pagina’s in de ‘Gids’ (Begleitbuch 537 pp.) en tenslotte het intellectuele niveau van zowel de kunstrecensies in Das Begleitbuch als de teksten van hoofdcuratorin Carolyn Christov-Bakargiev zelf. Maar laat je er niet door weerhouden en ook niet door de vaak negatieve recensies. Ga er zelf heen. Er is heel veel te genieten en heel veel te overdenken en heel veel de moeite waard en heel veel meer te zeggen dan welke recensie ook kan samenvatten. Ga heen en verrijk jezelf! |
- Gegevens
|
|
Hommage aan Donald Judd 2012
De reeks van Fibonacci: 0,1,1,2,3,5, etc. |
- Gegevens
Staande ring 1998
Frans de Wit (1942-2004)
IJzer h = 196 cm
Zes en twintig ijzeren broodjes. Niet helemaal gelijk van vorm en niet helemaal gelijk van grootte. Zodanig aan elkaar gelast dat de lasnaad twee korte zijden met elkaar verbindt die in een kleine hoek ten opzichte van elkaar staan.
- Gegevens
 Praesidium Libertatis 2012 Yassar Ballemans |
Wat betekent het als je de titel Praesidium Libertatis kent, Bolwerk van de Vrijheid? Kun je het beeld zelf dan nog wel beleven? Is het dan nog wel een beeld of alleen maar een houten ding met gebrek aan woorden? Titels werken achteraf. De kunstenaar geeft de titel en duwt jouw daarmee in een bepaalde richting. Hij zet jouw denken op een spoor dat zich eerst losmaakt van het beeld. Een rangeerterrein waarop hij jou heen en weer stuurt van wissel tot wissel, van gedachte tot betrekking. Terwijl jij terug probeert te komen bij het beeld, om de gedachten, de woorden, de aansluitingen die je gevonden hebt op dat rangeerterrein, tenslotte over het beeld te leggen. Verdwijnt het dan? Wordt het er beter van? |
- Gegevens
Maandag 18 juni 2012. De buien zijn het land uit. Er staat weinig wind en in de hoge luchtvochtigheid voelt het lauwwarm aan. Het is niet onaangenaam. In tien minuten tijd wandel je vanaf het Centraal Station naar De Burcht. Dat is een indrukwekkende ringmuur boven op een kunstmatige, groene heuvel. De geschiedenis gaat hier terug tot de middeleeuwen. Je kunt de heuvel beklimmen over een gerestaureerde trap en dan binnen in de donjon na een ijzeren wenteltrap langs de kantelen schuifelen. Het uitzicht over Leiden is typisch eigentijds: onder je en vlakbij de oude 17e eeuwse stad, daarbuiten omkranst door de hoogbouw van de laatste vijftig jaar. Binnen in de burcht biedt een groepje jongeren tegen elkaar op, rokend en met blikjes breezer in de hand: ‘ja, maarrr ik ben nog geen vijftien en van mijn vaderrr mag ik zekerrr niet vannacht bij jou thuis blijven!’ Gegiechel.
- Gegevens