Ik ben even boodschappen doen 1998
Lily van der Stokker
Acrylverf op doek 27 x 36 cm
Galerie van Gelder
In dit mooie schilderijtje is het beeld een bericht geworden: de ‘ik’ is niet aanwezig maar we kennen haar natuurlijk wel. Het moet wel de kunstenaar Lily van der Stokker zijn. Haar kleur is blauw en ze is van het ‘doen’. Want dat is ook blauw. En wat ze aan het doen is, hoort bij haar vrouw zijn: boodschappen.
Die boodschappen zijn groen, dus dat is wel oké. Maar er is niet veel tijd. Dus is het woordje ‘even’ in rood tussen de regels geduwd: haastig. Maar er was nog wel genoeg tijd om het schilderijtje te schilderen en te versieren: het rood komt terug als puntjes naast de blauwe lijnen onder het blauwe ‘doen’. En twee schattige groene hartenblaadjes sieren de onderste hoeken.
Er is evenwel een hapering: het oranje woordje ‘ben’ voegt zich niet zo makkelijk tussen de andere kleurtjes en licht bijna fluorescerend op. Alsof er na ‘ik ben’ eigenlijk iets anders bedoeld was. Bijvoorbeeld: iK ben kunstenaar, (en nu ben ik even, in afwijking van mijn gewone ‘doen’, als huisvrouw ‘boodschappen’ aan het halen). Het gewone doen van de Ik bericht nu van een anders doen. Heel gezellig. Met kleurtjes als toverballen en versierseltjes en meisjeshandschrift als in een ‘poesiealbum’. En heel erg als een modern kunstwerk dat gedefinieerd wordt door een arrangement van kleuren op een plat vlak.
Ondanks het woord ‘iK’ is het bericht totaal niet persoonlijk. Het zou door iedereen gezegd kunnen worden, op tal van tijdstippen en op tal van plaatsen. Het lijkt aan mij gericht - als toeschouwer van het schilderij - maar dan geldt het voor iedere toeschouwer. En het is waarschijnlijk dat iedere toeschouwer bij de ‘iK’ een ander denkt dan ik. En verder is de mededeling totaal nietszeggend: de toeschouwer verneemt niet hoe lang ‘even’ duurt en wat de ‘boodschappen’ precies zijn, laat staan hóe ‘het doen’ gebeurt. Met de auto, de fiets, draagtassen? Er had net zo goed kunnen staan: iK ben er niet. Dan hadden we evenveel geweten als nu. Dus daar hebben we de zin van dit schilderij te pakken. Het is een hommage aan de nietszeggendheid van het alledaagse spraakgebruik, waarbij we denken geïnformeerd te worden, zonder dat we ook maar iets te weten komen. Wie weet is het tijd om even boodschappen te gaan doen…