In de tentoonstelling zijn werken te zien van niet de geringste Nederlandse kunstenaars: Emo Verkerk - Femke Schaap - Saminte Ekeland - Henk Visch - Jos Berkers - Karla Hoeben -Meinbert Gozewijn van Soest - Moritz Ebinger - Piet Dirkx - Rob Scholte - Robin Kolleman - Roland Vos - Ruchama Noorda - Zwaan Kuiper - Telka van Dodewaard - Theo Veldema - Candy Depew - Annemarie van Sprang - BanketjeDesign - Evert Koopman.  Al deze namen houden meteen een signaal in: pas op, het zijn niet alleen beeldhouwers!

Nieuwe trend

Misschien wordt hier een nieuwe trend gezet: de 'white cube' van voorheen, met de smetteloos witte muren wordt nu een totale kunstruimte, waarin zowel beelden, wandschilderingen en schilderijen hun plaats gaan vinden. Een overdonderende ambiance waarin kunstenaar Moritz Ebinger zich prima thuis voelt: op mijn vraag waarom hij het zo inrichtte, was zijn antwoord: 'omdat het goed voelt, zo al deze kunstwerken met elkaar, en wij ertussen'.

En inderdaad gaan de kunstwerken onverwachte relaties met elkaar aan, zoals het beeld van Henk Visch (the end of the metapher) hier op de voorgrond, en de muurschildering van de ter dood veroordeelde zwarte man, daar tegenover.

De schildering is gemaakt naar een foto, die werd genomen op het moment dat de uitspraak werd voorgelezen, terwijl de jury het vonnis al kende, maar de veroordeelde nog niet. Het beeld van Henk Visch, een vederlichte draadsculptuur, is zijn volume net aan het kwijtraken - of zo u wilt aan het winnen - door het blauwe touw waarmee het beeld gedeeltelijk is omwikkeld. Gestileerde mensfiguur - hangende touwen - ter dood veroordeelde - ze gaan een relatie aan die door de kunstenaars misschien niet bedoeld is, maar die door deze opstelling in elkaars nabijheid een specifieke bijbetekenis krijgt.

Rechts van de muurschildering staat een beeld van Robin Kolleman dat deze connotaties versterkt, zonder dat het haar bedoeling is, zoals ze mij verzekerde. Hier treedt de eigen verantwoordelijkheid van de curator aan het licht, die de beelden en muurschilderingen door zijn opstelling aan elkaar relateert. Of de kunstenaars het met zijn inrichting eens zijn is misschien van belang, maar wordt alleen duidelijk als je de kans krijgt ze er op aan te spreken.

Het groepsgesprek waarmee we ons bezoek aan de tentoonstelling beëindigden hielden we bij dit beeld van Zwaan Kuiper, onmiddellijk opgevat als de letter i: en 'worden we hier nu niet een klein beetje voor de gek gehouden door een kunstenaar die eigenlijk niet wist wat hij voor beeld zou maken?' 'Nee', was mijn antwoord, 'kunstenaars hebben nooit de bedoeling om ons alleen maar voor de gek te houden' en vervolgens weidde ik uit over de verschillende materialen, het combineren van vinden en maken etc.etc.

Tot besluit hielden we een nagesprek onder het genot van warme soep, brood met lekkere hapjes, wijn en bier, en dat voortduurde tot ver na sluitingstijd.

Als u zich wilt laten verrassen is de tentoonstelling zeker een bezoek waard. Hij duurt nog tot 21 maart: http://www.nieuwevide.nl/

Geen betere vertaling van mijn gevoel wanneer ik schrijf over kunst is dit beeldje in de tentoonstelling van Piet Dirkx: 'z.t.', dat toch duidelijk in het opengeslagen boek het woord 'ABOUT' met potlood heeft getekend...