Players 2000-2010
Michal Gabriel
Aliens op het strand bij De Panne. Op mensen lijkende figuren, maar dan met eindeloze armen. Stelten waarop de figuren kunnen hangen, zitten en lopen. Onthand.
 |
Wanneer je dichterbij komt wordt het onmenselijke steeds duidelijker: de figuren zijn naakt en ontdaan van natuurlijke details. De voeten hebben geen tenen, de armen geen handen, de hoofden met opengesperde mond meestal geloken oogleden. Ze zijn overdekt door een patroon van cirkelvormige groeven die evenwijdig aan elkaar lopen. Het middelpunt daarvan is de open mond. Het lijkt alsof geluidsgolven, net uit de mond gestoten, teruggekaatst weerkeren in de oppervlakte van het lichaam. De wandelgids weet er niet goed raad mee en schrijft: ‘Als een rondhangende bende geven ze een angstaanjagende indruk; later lijken ze dan weer meer als buitenstaander-observator onbeweeglijk op hun plaats te staan, zonder ook maar de kleinste kans op interactie.’ En 'de grootste kinder- en cultuurvriend van Vlaanderen', Vlieg zegt het volgende: |
|
 |
‘De kunstenaar noemde deze figuren “spelers”. Wat zouden ze dan wel spelen? Voel eens onder het zand, net zoals zij of je daar ook iets vindt om te spelen.’ | |
 |
Als we verder lezen, komen we in onvermijdelijke platitudes terecht als ‘de tijdloze universele kwaliteiten van de mensheid’. Omdat dat soort vaagheden van toepassing zijn op onnoemelijk veel beelden, en de unieke vorm van deze beelden ongenoemd laten, zullen we de interpretatie zelf moeten zoeken in dat wat we precies zien. Een ding is meteen duidelijk: de figuren zijn plotseling bevroren terwijl ze aan het bewegen waren. Ze kunnen zo meteen weer verder en met hun batachtige armen hun cricketspel vervolgen. De beeldhouwer heeft gelijk. Het zijn ‘spelers’ en geen buitenstaander-observators. Ze zijn op het strand om dezelfde redenen als wij: om zich te vermaken en te genieten van de ruimte, de geur van de zee, het schallen van de stemmen, het beleven van de wind. Ze voelen niet onder het zand maar kijken net als wij opgericht uit naar de horizon, in het besef van elkaars nabijheid. | |
 |
En over die huid moeten we het daar maar eens hebben. Of het eerst houten beelden waren of van een ander materiaal, of ze gegoten zijn of pas na het gieten ingesneden, en wat dat dan wel allemaal te betekenen heeft. Dat doen we daar bij de beelden, als we hun lichamen kunnen voelen en betasten. | |
| zie ook: http://www.michal-gabriel.cz/index.html |
Abonneren
Rapporteer
Mijn reacties