Willem Weismann

Cumulus 2009
Willem Weismann
Olieverf op doek
Courtesy Galerie Bart Amsterdam-Nijmegen

Naast het schilderij dat staat afgebeeld in de catalogus hangt deze ‘Cumulus’. Dan denk je aan stapelwolk. Maar die is hier niet te zien.

Wel een cumulatie, dat wil zeggen een samenvoeging of opeenhoping, die ontstaat door cumuleren: opeenhopen. Door de donkere kleur in het bovenste deel van het schilderij krijgt het de sfeer van een storthoop of afvalstort, die door de opwaartse verfstreken als een stapelwolk omhoog tornt. Boven de vrolijke kleurtjes daaronder, niet erg opwekkend.
Bij nader inzien zou het wel eens geen storthoop kunnen zijn maar een verzameling alledaagse voorwerpen, allemaal nog heel en intact, uitgespreid op een grassige bodem. Voor onbepaalde tijd op een camping buiten de tent terechtgekomen.
Dan wordt opeens dat ene voorwerp belangrijk, naast de krant. Het heeft iets weg van een boomstronk. Dat komt door de verf die als bast de ronde vorm benadrukt. Ook kleeft er iets erg organisch aan de oranjerode kleur en het rubberachtige materiaal, als een varkensblaas. En het heeft ook iets van een speciaal soort berg, bijvoorbeeld een vulkaan. Het is eigenlijk het enige ding dat in de verzameling niet thuishoort. Er is een mondharmonica, een fles en een cd. Een laars, een zeester en een doosje lucifers. Een groene mok en een kartonnen doos. Een krant, een hakenkruis en een baksteen, een closetrol en afvoerpijp. En nog meer, en meer en meer. Een zoekplaatje van opeenhoping, voor de lust van het oog, het genot van de herkenning, het plezier van de uitleg. Draai je niet om, want dan is het feest pas echt voorbij.