Zelfportret met hond  2011
Maaike Schoorel
Olieverf op doek
Rabo Kunstcollectie

“Oh ja, en waar is die hond dan?”, denk je als je naar dit schilderij kijkt.  Na een behoorlijk oeuvre van witte schilderijen, waarin het beeld nauwelijks zichtbaar is, is Maaike ook aan de slag gegaan met zwart. Het is een logisch vervolg van haar onderzoek, waarbij zij onze waarneming onder de loep neemt. Dat stuit nogal eens op verzet bij toeschouwers die zich bij de neus genomen voelen: er is immers ‘niets’ te zien. Maar als je de tijd neemt om je ogen te laten wennen aan het licht dat het schilderij terugkaatst, en dat duurt gauw een minuut of vier - vijf, merk je dat er steeds meer te zien valt. Silhouetten duiken op van mensen en kleurvlekken van vormen die we menen te herkennen, die wij in ons brein tot een geheel smeden. Niet zelden helpt de titel ons een beetje op weg. Dit schilderij, dat niet in de catalogus staat maar wel in de tentoonstelling hangt, was vorig jaar te zien bij galerie Diana Stigter. Intussen heeft de Rabobank het werk de moeite waard gevonden om aan hun collectie toe te voegen, als aanvulling op verscheidene ‘Schoorels’ die daar al aanwezig zijn. (http://www.rabokunstcollectie.nl/content/kunstenaars/eerst_verzameld/maaike_schoorel/kunstwerken.jsp)