Yke Prins – Stillevend Licht

Een grote tegenstelling met de stenen van Rob Schreefel. Terwijl Robs beeld een bijna gesloten gordijn van natuursteen is, met een klein doorkijkje erin, is dit een en al doorzicht. Je moet al goed kijken of het wat voorstelt. Wat zou het kunnen verbeelden, een boot, een vogel, een meerkoet die achterom kijkt? De golven van de zee?

Naast het doorzicht valt nog een tegenstelling op met Robs beeld. Dit beeld staat nadrukkelijk op een ijzeren sokkel, terwijl dat van Rob zichzelf draagt. Robs keien lijken uit de oertijd aan de locatie verankerd, terwijl deze lichtgewicht een beweging toont die doet denken aan het statig drijven van een zwaan.

Grappig dat het allebei beelden zijn, en toch zo enorm verschillend. Dit beeld heet Stillevend Licht en is gemaakt door Yke Prins.

Yke (Delft 1961) laat zich altijd inspireren door de natuur. Ze werkt veel met hout, boomstronken en knoesten die ze vindt in het bos. Ze speelt, zoals ze zelf zegt, met de vormen. Maar ze kalligrafeert ook, ziet takken als tekens tegen de lucht en wordt regelmatig geïnspireerd door water.

Vanaf dit standpunt zie je hoe het beeld is opengewerkt. In de verre achtergrond, tussen de twee bomen, staan Rob Schreefels keien. Twee kunstenaars van naam, naast elkaar, elk met voldoende ruimte, aan de Hoornse kust.

Je kunt de tegenstelling tussen deze twee beelden ook zo lezen: Robs keien staan voor het land, Yke’s golven staan voor het water. Door hun opstelling gaan zij een dialoog aan met de locatie op de dijk, en met elkaar.

Veel van wat je ontdekt ontstaat door het vergelijkend kijken. Omdat de beelden zo verschillend zijn sturen ze onze gedachten en maken ons bewust van verschillende gewaarwordingen.

Gaat het te ver om onze stemming in deze beelden te herkennen? Bij Robs beeld onze gebondenheid aan de aarde en bij Yke de vluchtigheid van ons eeuwig reikhalzen naar de verten?

De volgende keer vinden we weer iets totaal anders: het figuratieve beeld Omarming met elfenbankjes van Carla Rump.